–க.நா.சு
(இக்கட்டுரை 1959 ஆம் ஆண்டு ‘சரஸ்வதி’ ஆண்டு மலரில் வெளிவந்தது)
‘எளிய பதங்கள், எளிய சந்தம்’ என்றும், ‘தெளிவுறவே அறிந்திடுதல், தெளிவு தர மொழிந்திடுதல்’ என்றும் சுமார் ஐம்பது வருஷங்களுக்கு முன் சுப்பிரமணிய பாரதியார் புதுக் கவிதைக்குரிய லட்சணங்களை எடுத்துச் சொன்னார். எளிமை, தெளிவு என்கிற இரண்டு லட்சணங்களையும் பின்பற்றி பின்னர் கவிகள் சிலர் எழுதினார்கள். செய்யுள் சிறப்பாக அமைந்த இவற்றிலும் கூட புதுக் கவிதை பிறந்துவிடவில்லை. ‘பாரதிக்குப் பின் இவர்தான் மேலான கவி, உயர்ந்த கவி’ என்று அழுத்தமாகச் சுட்டிக்காட்டும்படியாக ஒரு கவியும் தோன்றிவிடவில்லை. தமிழ்க் கவிதை ஊற்றே வறண்டு போய்விட்டதோ என்று சொல்லும்படியாக இருந்தது. சிறந்தது என்பதெல்லாம் பழசை அப்படியே நகல் எடுப்பதாக, பாரதியாரின் அடியையொற்றியே வந்ததாக இருந்தது. இன்றைய சமூக, ஆன்மீகச் சூழ்நிலையைச் சித்தரிக்க முயன்ற கவிகளும் கூட இன்றைக்கென்று உண்மையாகி, நாளைக்கும் நிலைக்கக்கூடிய கவிகளைச் செய்து தரவில்லை. தோன்றிய கவிதைகளில் பெரும்பாலானவை ஊமையாகவும், குருடாகவும், நொண்டி முடமாகவும் இருந்தன என்று சொல்வது மிகையேயாகாது.
பாரதியாருடைய கவிதையிலே தெளிவு, எளிமை இரண்டுக்கும் மேலாக ஒரு வேகம் இருந்தது. இந்த வேகம் எப்படி வந்தது என்று ஆராய்ந்து பார்க்கும்போதுதான் உயர் கவிதை எப்படித் தோன்றுகிறது என்பது தெரியவரும். உள்ளத்தில் உள்ள உண்மை ஒளி, வாக்கினாலும் வந்ததனால் ஏற்பட்டதொரு வேகம் இது. எப்படி வந்தது என்பதுதான் கலை ரகசியம், எப்படியோ வந்தது. பாரதியார் உயர்ந்த கவியானார். இப்படித் தோன்றிய வேகத்தால்தான் கம்பனும், இளங்கோவடிகளும் காரைக்காலம்மையாரும் ஆண்டாளும் மாணிக்கவாசகரும் பட்டினத்தடிகளும் ஜெயங்கொண்டானும் கோபாலகிருஷ்ண பாரதியாரும் தாயுமானவரும் அவரவர் அளவில் உயர் கவிகள் ஆகிறார்கள். இந்த கவிதை உண்மையை அலசிப் பிய்த்து எடுத்துப் பார்க்க முடியாது – ஆனால் சூட்சமமாக இருப்பது என்பது நிதரிசனமாகவே தெரிகிறது. உயர் கவிதையின் உயிர் இது.
இந்தக் கவிதை உண்மைக்கு இன்றைய வாரிசாக புதுக்கவியும் புதுக் கவிதையும் தோன்ற வேண்டும். பாரதியார் காலத்தில் பொதுவாழ்க்கை சிக்கலானதாகிவிட்டது என்று சொன்னால் சுலபமாக ஏற்றுக்கொண்டுவிடலாம் போலத் தோன்றும். பாரதியார் மக்களிடையே பொதுவாகவும் தனித்தனியாகவும் கண்ட குறைகளுக்கு எல்லாம் சுதந்திரமின்மையே காரணம் என்று நம்பினார். சுதந்திரம் வந்துவிட்டால் ௮க்குறைகள் தானாகவே நீங்கிவிடும் என்றும் நம்பினார். சுதந்திரம் வந்துவிட்டது. தனிமனிதர்களின் குறைகள் பன்மடங்காக அதிகரித்துவிட்டன போல் இருக்கிறது. பொது வாழ்வு, சமுதாயம் பற்றியோ கேட்கவே வேண்டாம். பொருளாதார, சமூக, அரசியல் துறைகளில் மட்டுமல்ல; நல்லது தீயது அடிப்படையிலும், ஆன்மிகப் பரமார்த்திக துறைகளிலும் போலிகளும் மோசடிகளும் மலிந்துவிட்டன. குறைகள் நிறைந்து நிற்கன்றன.
கவிதை மனிதனின் குறைகளைப்பற்றி மட்டும்தான் சொல்ல வேண்டுமா என்று கேட்கலாம். குறையை சொல்வதும் நிறையை சொல்வதும் ஒன்றுதான். ஒன்றைச் சொல்லி ஒன்றை விட முடியாது. இலக்கியத் துறைகள் எல்லாமே சமுதாயம், தனிமனிதன் என்ற இரண்டு பிரிவிலும் குறைகளையும் நிறைகளையும் சொல்லியும் சொல்லாமலும் அறிவுறுத்துகின்றன என்பது தப்ப முடியாத நியதி.
இந்தக் காலத்துக்கான கவிதை உண்மையை இந்தக் காலத்துக்கேற்ற சிக்கலான வார்த்தைச் சேர்க்கைகளில், நிரந்தரமாக்குவதற்கு, அழியாத இலக்கிய உண்மையாக்குவதற்கு புதுக்கவிதை தேவை. அப்போதுதான் சங்க காலத்தின் சிறந்த கவிதை சிருஷ்டிகளையும், சிலப்பதிகாரம், கம்பராமாயணம் போன்ற நூல்களின் தனித்தன்மையையும் நாமும் இன்று எட்ட முடியும். (இலக்கிய ரீதியாகத்தான் சொல்லுகிறேன்.) இன்றும் ஒரு புதுச்சிலப்பதிகாரமும் ஒரு கம்ப ராமாயணமும் தோன்ற முடியும். (அது கவிதை ரூபத்தில் இருக்கக் கூடாது என்று விதி கிடையாது. நச்சுப் போன, நைந்து நொந்த செய்யுள் உருவத்தில் புதுக் கவியும் இருக்க முடியாது என்பது தெளிவு. இது சாத்தியமாவதற்கு நம்மிடையே புதுக் கவிதைக்கானதோர் இலக்கணம் வேண்டும்.)
இலக்கியத்தில் இது கவிதை யுகம் அல்ல – கவிதை யுகம் கடந்துவிட்டது – என்றுதான் பெருவாரியான மொழிகளில் கருதப்படுகிறது. காவியங்களும் சிறு கவிதைகளும் ஒரு காலத்தில் சாதித்து வந்த கலைசாதனையை சிறுகதைகளும் நாவல்களும் வசனத்தில் சாதித்துவிட முடியும் என்று சென்ற நூறு ஆண்டுகளில் உலகமெங்கும் ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டுவிட்டது.
எனினும் கவிதை அநாவசியம் என்றோ இனி அதற்கு ஒரு காலம் தோன்றாது என்றோ யாரும் கருதுவதில்லை. மீண்டும் இலக்கியத்தில் கவிதை யுகம் தோன்றலாம். இதற்கு அரணாக ஜெர்மன் மொழியில் ரில்கேயின் கவிதைகளும், பிரெஞ்சு மொழியில் பாதாலர், ரிம்போ, மல்லார்மே, வாலோ இவர்களின் கவிதைகளும், ஆங்கில மொழியில் யேட்ஸ், எலியட், டைலன் தாமஸ் இவர்களின் கவிதைகளும் சுட்டிக்காட்ட உபயோகிக்கப்படும்.
தமிழைப் பற்றிய வரையில், தமிழ்க் கவிதை செத்துவிட்டது என்று நிச்சயமாகவே சொல்லிவிடலாமோ? செய்யுளியற்றுபவர்களின் எண்ணிக்கை நம்மிடம் இன்று அதிகம்தான் என்றாலும், செய்யுள் எல்லாம் கவிதையாகிவிடாது என்பதில் என்ன சந்தேகம்? யாப்பு, இலக்கணம், அணி என்று அசைக்க முடியாத சட்டங்கள் இட்டு, எதுகை மோனை, சீர், தளை என்றெல்லாம் நைந்துபோன செய்யுள் வார்த்தைகளுக்கு மீண்டும் மீண்டும் உயிர் தந்து, நைந்துபோன சிந்தனைகளை எடுத்து எடுத்து அளித்து வந்த தமிழ்க் கவிதைக்கு கோபாலகிருஷ்ண பாரதியாரும், சுப்பிரமணிய பாரதியாரும் ஓரளவுக்கு புத்துயிர் தந்தார்கள். கவிதையொடு இசை என்னும் உயிர் சேர்த்து கவிதை செய்தார்கள் அவர்கள். பக்தி விசேஷம், இசை முதலியவற்றினால் முந்திய பாரதியாரும், சமூக வெறி, சுதந்திர வேகத்தினால் பிந்திய பாரதியாரும் தமிழ்க் கவிதைக்கு புதுமை தர முயன்றார்கள். இருவருக்கும் இசை நயம் ஓரளவுக்குத் தனிக்கவிதை நயத்தை தீர்த்துக்கட்ட உதவியது என்றும் அதே மூச்சில் சொல்லலாம். தமிழோடு இசை பாடுகிற மரபு இருக்கலாம். ஆனால் சங்க நூல், சிலப்பதிகார (இசையற்ற அகவல், சொல்லளவு) மரபு ஒன்றும் தமிழுக்கு உண்டு என்று ஏற்றுக்கொள்ளத்தானே வேண்டும்! தமிழில் புதுக் கவிதை இலக்கணமாக இடைக்கால இலக்கண அணி மரபுகளை ஒழித்து மிகப்பழைய மரபுகளைத் தேட வேண்டும் என்பது ஒருவிதத்தில் தெளிவாகிறது என்றே சொல்லலாம்.
தமிழை விட்டுவிட்டு, வேறு மொழியில் புதுக் கவிதை செய்தவர்களின் நிலைமையை சற்று நோக்கினால் விஷயம் புரியும். பல ஐரோப்பிய மொழிகளில் கவிதையை சாகவிட்டுவிடுவதில்லை என்று பல புதுக்கவிகள் பிடிவாதமாகவே புதுக்கவிதை செய்துவருகிறார்கள். இந்தப் புதுக்கவிதையிலே புதுசாக இன்றைய வாழ்க்கைச்சிக்கலை பூரணமாகப் பிரதிபலிக்கும் ஒரு வார்த்தைச் சிக்கலும், இன்றைய புதுமைகளை எல்லாம் தொட்டு நடக்கும் ஒரு நேர் நடையும், அகவல் சந்தம் என்று நாம் சொல்லக்கூடிய ஒரு பேச்சு நடை, அடிப்படைச் செய்யுள் வேகமும், எல்லாவற்றிற்கும் மேலாக, இடைக்காலப் பழமைக்கு மேலாக, பண்டைக் கால, ஆதிகாலப் பழமையைப் போற்றும் ஒரு திறனும் காணக்கிடக்கின்றன.
உதாரணமாகப் பார்த்தால்— டி. எஸ். எலியட் என்பவர் புதுக் கவிதை ஆங்கிலத்தில் எழுதுகிறார் என்றால், அவர் இன்றைக்குரிய ஒரு கோணத்தில், ஒரு முகத்தில் நின்று இன்றைய வசன கவிதை நடையை மேற்கொண்டு, அதற்கிலக்கணமாக நானூறு வருஷங்களுக்கு முன் எழுதிய ஆங்கில ஆதிகால நாடகாசிரியர்களின் அகவல் பாணியை மேற்கொண்டு, பேச்சு சந்தத்துக்கிசைய கவிதை செய்கிறார். இடைக்கால மரபுகளைப் புறக்கணித்துவிடுகிறார். ஆனால் பழைய இலக்கண மரபை அவர் அப்படியே கொள்வதும் இல்லை. இன்றையப் பேச்சு வேகத்துக்கேற்ப சொல் என்று மக்களின் வாயில் வழங்குவதின் அடிப்படையில் கவிதை செய்கிறார். அதேபோல எஸ்ரா பவுண்டு என்ற ஆங்கிலக் கவிஞர் ப்ரோவான்ஸ் கீதங்களையும், சீனத்துக் கவிகளையும், ஜப்பானிய ஹைக்குகளையும் தன் மரபாக்கிக்கொண்டு, புதுக் கவிதை செய்கிறார். அவருடைய கவிதைப் பாணி இன்று ஆங்கிலத்தில் கவிதை எழுதுகிற எல்லோரையும் பாதித்திருக்கிறது.
பத்தொன்பதாம் நூற்றாண்டின் பிற்பகுதியிலே கவிதை செய்த வால்ட் விட்மன் வசனத்தையே கவிதையாக்கி, வசனத்தையே வரி வரியாக வெட்டிக் காட்டி, விஷய அமைதி தந்து கவியாகி வெற்றி பெற்றார். இன்றைய மொழிகள் பலவற்றிலுள்ள புதுக் கவிதைக்குப் பொதலெர், ரிம்போ மல்லார்மே முதலிய பிரெஞ்சுக் கவிகளையும், வால்ட் விட்மனையும்தான் ஆதாரமாகச் சொல்லுவார்கள். இவர்களையெல்லாம் பற்றி நான் இங்கு குறிப்பிடுகிறேனே தவிர விவாதிக்கவில்லை. ஏனென்றால் தமிழில் புதுக்கவிதை என்கிற விஷயத்துக்கு இவர்கள் புறம்பானவர்கள். ஆனால் இவர்கள் செய்திருப்பது என்னவென்றால், அன்று ஆட்சி செலுத்திய மரபைத் தகர்த்தெறிந்துவிட்டு இவர்கள் ஒரு பழைய கவிதை மரபை ஆதாரமாக வைத்து இன்றையப் பேச்சு வளத்து அடிப்படையிலேயே புதுக் கவிதை செய்ய முயன்றிருக்கிறார்கள் – அவரவர்கள் மொழியிலே அவர்களுடைய புதுக்கவிதை முயற்சிகள் வெற்றியும் பெற்றிருக்கின்றன. ஐரோப்பிய மொழிகள் பலவற்றிலே இப்போது புதுக் கவிதை திடமான ஒரு இலக்கியக் குழந்தையாகக் காட்சி தருகிறது.
தமிழில் புதுக் கவிதையின் அவசியத்தைப் பற்றிய வரையில் எனக்குச் சந்தேகமில்லை. மரபுக் கவிதை செத்துவிட்டது. (அல்லது செத்துக்கொண்டிருக்கிறது) புதுக் கவிதை தோன்றியே தீரும். ஆனால் அது எந்த உருவம் எடுக்கும் என்று இப்போது யாரும் திட்டவட்டமாகச் சொல்ல முடியாது. ஏனென்றால் பலரும் பலவிதமான முயற்சிகள் செய்து பார்த்து வெற்றி தோல்விகள் ஓரளவுக்காவது நிர்ணயமான பின்தான் புதுக்கவிதை உருவாகி இலக்கியப் பூரணத்துவம் பெற்று விமரிசன விஷயமாக முடியும். தேவையை உணர்ந்து பலரும் சமீப காலத்தில் இந்தப் புதுக் கவிதை சோதனை செய்து பார்த்திருக்கிறார்கள் என்றுதான் சொல்லவும் வேண்டும். அகவலுக்கே ஒரு புது வேகம் தந்து இசைக்கவி சுப்பிரமணிய பாரதியார், வசன கவிதை என்று பெயரைக் காட்டிக் குற்றம் சாட்டி ஒதுக்கிவிடச் சிலர் முயலுகிற முயற்சிகளை மேற்கொண்டு செய்து பார்த்தார். கவிதை மரபை ஒடித்து வெளியேற வேண்டிய அவசியத்தை அவரும் உணர்ந்திருந்தார் என்பதற்கு அவருடைய வசன கவிதைகளே போதுமான சான்று. பாரதியாரைப் பின்பற்றி இரண்டொருவர் – முக்கியமாக, காலஞ்சென்ற கு. ப. ராஜகோபாலன் – வசன கவிதை செய்து பார்த்தார்கள். புதுமைப்பித்தன் தன் கிண்டலுக்கும் கேலிக்கும் வாகனமாகச் சித்தர் பாடல்களில் ஆதாரம் தேடிய ஒரு செய்யுள் உருவத்தைக் கையாண்டு பார்த்தார். எழுதியுள்ள அளவில் அவர் வெற்றி கண்டார் என்றே சொல்ல வேண்டும். ‘மாகாவியம்’ என்கிற அவருடைய கவிதை முயற்சி பாரதியாருக்குப் பிந்திய கவிதை முயற்சிகளில் சிறந்தது என்பது என் அபிப்பிராயம். ரகுநாதன் புதுமைப்பித்தனின் முயற்சியைப் பின்பற்றி சிறிதளவு வெற்றி பெற்றிருக்கிறார். நாட்டுப்புறத்தான் மெட்டிலே நாகரிகக் கவிதை செய்யப் பார்த்த, இன்றைய புகழேந்தி கொத்தமங்கலம் சுப்பு. இவருடைய கவிதை முயற்சிகளும் ஓரளவுக்கு வெற்றி பெற்றன. இன்னும் சிலரும் புதுக் கவிதை முயற்சிகள் செய்திருக்கலாம்; அவை என் கண்ணில் பட்டதில்லை என்பது அவர்கள் குற்றமாகாது. என் படிப்புக்கெட்டிய இவைதான் புதுக்கவிதை நோக்கி இன்றுவரை செய்யப்பட்டிருக்கும் புது முயற்சிகள்.
நான் தமிழில் எழுத ஆரம்பிக்கத் தொடங்கிய நாட்களிலேயே, அதாவது இருபத்தைந்து ஆண்டுகளுக்கு முன்னரே, தமிழில் புதுக்கவிதை பற்றிய சோதனைகளில் ஈடுபட்டுக்கொண்டு செய்து பார்க்க முற்பட்டதுண்டு. புதுமைப்பித்தன் நடத்திய மலர்களில் ஒன்றிரண்டில் என் கவிதைச் சோதனைகள் வெளியாகியும் இருக்கின்றன. ‘சூறாவளி’யிலும் ஏதோ கொஞ்சம் செய்துபார்த்தேன். ஆனால் தொடர்ந்து முறையாகச் செய்து பார்க்கவும், செய்து முடித்ததை வெளியிடவும் சமீப காலத்தில் ‘சரஸ்வதி’ மூலம்தான் முடிந்தது. மயன் என்கிற புனைபெயரில் என் புதுக் கவிதை முயற்சிகள் சிலவற்றை வெளியிட்டு வந்திருக்கிறேன். இந்தக் கவிதை முயற்சிக்கு, இலக்கணத்தை முன்கூட்டியே தீர்மானித்து வைத்துக்கொண்டு, அவ்விலக்கணத்துக்கு ஒப்ப நான் கவிதை எழுதவில்லை. என் புதுக்கவிதைக்கு ஒரு இலக்கணம் உண்டானால் — இலக்கணம் இருக்கத்தான் வேண்டும்; ஏனென்றால் அதை இலக்கியமாக உணர்ந்தே நான் எழுத முற்படுகிறேன் – அதைப் பின்னர் நிர்ணயித்துக்கொள்ளலாம். இப்போது கவிதையில் நான் செய்ய முயற்சித்ததெல்லாம் விஷயத்தையும் வார்த்தைகளையும் உள்ளத்து உண்மையிலே குழைத்து, காதும் நாக்கும் சொல்லுகிற கட்டுப்பாடுகளுக்கும், கண் தருகிற கட்டுப்பாடுகளுக்கும், உட்பட்டு எழுதுவது என்கிற காரியம்தான், இன்றைய உண்மையை நிரந்தரமாக்குகிற காரியம்தான். இன்றைய என் அனுபவத்தை வார்த்தைகளால், பேச்சு வழக்கு வார்த்தைகளால், பேசும் சத்தத்தில் இலக்கியமாக்க கவிதையாக்க முயலுகிறேன். பயன் கழுதையா குதிரையா, வசனமா கவிதையா, இலக்கியமா பிதற்றலா என்று சிலர் கேலி செய்பவர் இருக்கலாம். சோதனை என்று சொல்லும்போது இதற்கெல்லாம் பயப்பட்டு கட்டாது. இலக்கிய சோதனைகள் பலவும் ஆரம்பத்தில் கேலிக்கிடமாகவேதான் காட்சியளித்தன. புதுக் கவிதை தோன்றுகிறதா என்பதுதான் தீர்மானிக்கவேண்டிய விஷயம். தோன்றாவிட்டால், முயற்சியையே மறந்துவிடலாம். தோன்றிவிட்டால் நல்லதுதான். புதுத் தமிழ் இலக்கியம் மேலும் வளம்பெறும். என் புதுக்கவிதை முயற்சிகள் கவிதையாகவும் இலக்கணமாகவும் உருவெடுக்க, வாசகர்கள் ரசிகர்கள் உள்ளத்தில் எதிரொலித்துப் பலன் தரப் பலகாலமாகலாம் என்பதையும் அறிந்தேதான் நான் இந்தக் கவிதைச் சோதனையைச் செய்து பார்க்கிறேன்.
நம்முடைய இன்றைய தினசரி வாழ்விலே இடம்பெறுகிற விஷயங்கள் எல்லாமே, உவமைகள், உருவகங்கள், ஏக்கங்கள், ஆசைகள், வார்த்தைகள், மெளனம் எல்லாமே என் கவிதைக்கு விஷயம். வாழ்க்கை சிக்கல் நிறைந்ததாக இருப்பது போலவே என் கவிதையும் சிக்கலும் சிடுக்கும் நிரம்பியதாக இருக்க வேண்டும் என்பதே என் ஆசை. தெளிவு தொனிக்க வேண்டும். ஆனால் சிக்கல் விடுவிக்கக்கூடாததாகவும் இருக்க வேண்டும். கவிதை நயம் எது என்று எடுத்துச் சொல்லக்கூடாததாக இருக்க வேண்டும். புரியவில்லை போல இருக்க வேண்டும். அதே சமயம் பூராவும் புரியாமலும் இருந்துவிடக் கூடாது. திரும்பத் திரும்பப் படித்துப் பார்க்க ஒரு தரம் படிப்பவருக்கும் ஒரு வேகம், ஒரு எதிரொலிக்கும் தன்மை, விடாப்பிடியாக உள்ளத்தைப் பிடித்துக்கொள்ளும் ஒரு குணம் இருக்க வேண்டும் இந்தப் புதுக் கவிதையிலே என்றுதான் எண்ணுகிறேன். இலக்கணம் என்று எதையும் சொல்லிக் கட்டுப்படுத்தப்படக் கூடாதது கவிதை – அது தூர விலகிப் போய்விட வேண்டும். பிறகு பார்த்துக்கொள்ளலாம் இலக்கண அமைதிகள் பற்றி. சிருஷ்டி காரியத்திலே இலக்கணத்துக்கோ, அதன் இடர்ப்பாடுகளுக்கோ இடமே கிடையாது.
பொதுவாக ஒரு நான்கு விஷயங்கள் சொல்லலாம். புதுக்கவிதைக்கும் பழங்கவிதைக்கும் பொதுவான விஷயங்கள் இவை. வார்த்தைச் சேர்க்கைகள் காதில் ஒரு தரம் ஒலித்து, உள்ளத்தில் மீண்டும் எதிரொலி எழுப்புகிறதா என்பது முதல் கேள்வி. இரண்டாவதாக – எந்தக் காலத்திலுமே வாழ்க்கை எந்தக் காலத்து மனிதனுக்கும் சிக்கலானதாகத்தான் இருந்துவந்திருக்கிறது. அந்தந்தக் காலத்துக் கவிதை – நல்ல கவிதை – அந்தக் காலத்துச் சிக்கலை அப்படியே தருகிறது நமக்கு. அப்படி இன்றையப் புதுக் கவிதை இன்றைய வாழ்க்கைச் சிக்கல் தொனிக்க அமைந்திருக்கிறதா என்பது இரண்டாவது கேள்வி. இன்றைய வாழ்க்கைச் சிக்கலையும் புதிரையும் போலவே முதலில் புரியாததுபோல இருந்து, படிக்கபடிக்க புரியத் தொடங்குகிறதா என்பது மூன்றாவது கேள்வி. கடைசியாக கேட்டுக்கொள்ளவேண்டிய நான்காவது கேள்வி இது. நள்ளிரவில் விழித்துக்கொள்ளும்போது, இந்தக் கவிதையில் ஒரு அடியாவது திடுதிப்பென்று காரண காரியமே இல்லாமல் மனசில் தானே தோன்றி புது அர்த்தம் தருகிற மாதிரி இருக்கிறதா?
எந்தக் கவிதையைப் படித்துவிட்டு இந்த நான்கு கேள்விகளுக்கும் ஆம், ஆம், ஆம், ஆம் என்று பதிலளிக்க முடிகிறதோ, அந்தக் கவிதை நல்ல கவிதை, உயர் கவிதை என்று நாம் முடிவுகட்டிவிடலாம். சிலப்பதிகாரத்தில் இந்த அடிக்கு இன்னார் இன்ன உரை எழுதினார் என்பதோ, கம்பராமாயணத்தில் எந்த பாடபேதம் சரியானது என்பதோ, குறளில் இந்த வார்த்தைக்கு அன்று அந்த அர்த்தம், இன்று வேறு அர்த்தம் என்பதோ புலமைக்கு சான்றாகலாம். கவிதையை ரசித்ததற்கு சான்றாகாது. கவிதைக்கு உரை அவசியமே இல்லை. எந்தக் கவிதையுமே அர்த்தப்படுத்திக்கொண்டுதான் ஆக வேண்டும் என்பது இல்லை. அனுபவித்தால் போதுமானது. ஆம், ஆம், ஆம், ஆம் என்று மேலே குறிப்பிட்ட நான்கு கேள்விகளுக்கும் பதில் கூறிக்கொள்வதுதான் நல்ல கவிதை. ரசிகன் தன் கவிதை அனுபவத்துக்கு ஆதாரமாகக் கொள்ளவேண்டிய காரியம்.
புதுக் கவிதை மட்டும்தான் புதுக் கவிதை என்பதில்லை. பழங்கவியும் இன்று நான் வாசித்து அனுபவிக்கும்போது புதுக் கவிதைதான். கவிதைக்கு, எல்லா நல்ல கவிதைக்குமே தன்னையே புதுப்பித்துக்கொள்ளும் சக்தி உண்டு என்பது எல்லா மொழி இலக்கியங்களிலுமே நிதரிசனமாக காணக்கிடக்கிற உண்மை. சிலப்பதிகாரம் அதன் காலத்தில் மட்டுமல்ல; இன்றும் புதுக் கவிதைதான். அத்தோடு ஒப்பிடக்கூடிய கவிதை இன்று தோன்ற வேண்டுமானால் புதுக் கவிதை முயற்சிகள் மிக மிக அவசியம். அவை வரவேற்றுப் பாராட்டப்பட வேண்டும்.
இலக்கியச் சோதனைகளில் எப்போதுமே வெற்றி தோல்விகள் பூரணமானவை. என் புதுக் கவிதை முயற்சி வெற்றி பெறும் என்றே நான் எண்ணிச் செய்கிறேன்; சோதனைகளின் தன்மையே இதுதானே! செய்து செய்து பார்க்க வேண்டும். அவ்வளவுதான்.
முந்தைய பிரசுரம்:
-‘சரஸ்வதி’ ஆண்டு மலர், 1959
-‘இந்திய இலக்கியம்’, கலைஞன் பதிப்பகம், 1984