–ச.கோபாலகிருஷ்ணன்
அண்மையில் தமிழ் சினிமாவின் இரண்டு முன்னணி நடிகர்களின் 50ஆவது திரைப்படங்கள் வெளியாகி, மிகப் பெரிய வணிக வெற்றியையும் இரசிகர்கள்-விமர்சகர்களின் பாராட்டையும் பெற்றுள்ளன.
நித்திலன் சாமிநாதன் இயக்கத்தில் விஜய் சேதுபதி நாயகனாக நடித்திருந்த ‘மகாராஜா’, தனுஷ் எழுதி, இயக்கி, நாயகனாக நடித்திருந்த ‘ராயன்’ ஆகிய இந்த இரண்டு திரைப்படங்களுமே வன்முறை நிரம்பிய திரைப்படங்களாக இருந்தன. அண்மை ஆண்டுகளில் தமிழ் சினிமாவில் பெரிய அளவில் வெற்றிபெறும் படங்கள் வன்முறை நிறைந்தவையாக இருப்பது எழுதப்படாத விதியாகிவிட்டதாகத் தோன்றுகிறது.
வன்முறையின் இடம்: ஒரு காலத்தில் வெகுஜனத் திரைப்படங்களில் காதல் காட்சிகளும், நகைச்சுவைக் காட்சிகளும் கட்டாயமாக இடம்பெற வேண்டிய உள்ளடக்கங்களாகக் கருதப்பட்டன. அவை இல்லாத படம் ஓடாது என்று நம்பப்பட்டது. ‘மகாராஜா’, ‘ராயன்’ இரண்டிலும் காதலுக்கோ நகைச்சுவைக்கோ பெரிதாக இடம் இல்லை.
தனியாகப் படமாக்கப்பட்டு, மையக் கதையுடன் ஒட்டப்படும் ‘காமெடி-டிராக்’ நகைச்சுவைக் காட்சிகள் தமிழ் சினிமாவில் வழக்கொழிந்துவிட்டன. நாயகனும் நாயகியும் திடீரென்று வெளிநாட்டுக் குளிர்ப்பிரதேசங்களுக்குச் சென்று ஆடிப்பாடும் பாடல்களும் கிட்டத்தட்ட இல்லாமல் ஆகிவிட்டன.
உண்மைக்கு நெருக்கமாகவும், கச்சாத்தன்மையுடனும் (raw) மேம்பட்ட திரைப்பட ஆக்க உத்திகளுடனும் உருவாக்கப்படுவதாக முன்வைக்கப்படும் இன்றைய சினிமாக்களில் காதல், நகைச்சுவை ஆகியவற்றின் இடத்தை வன்முறை வலிந்து பறித்துக்கொண்டு விட்டதாகத் தோன்றுகிறது.
‘விக்ரம்’, ‘ஜெயிலர்’, ‘லியோ’, ‘துணிவு’, ‘பொன்னியின் செல்வன் 1&2’, எனக் கடந்த சில ஆண்டுகளில் மிகப் பெரிய வணிக வெற்றியைப் பெற்ற முன்னணி நட்சத்திரங்கள்/ இயக்குநர்களின் திரைப்படங்களில் வன்முறை கடுமையான வகையில் இருந்தது. ‘விக்ரம்’, ‘ஜெயிலர்’ போன்ற சில படங்களில் கொலை, உடல் உறுப்புகள் துண்டிக்கப்படுதல் ஆகிய காட்சிகள் அப்பட்டமாகத் திரையில் காண்பிக்கப்பட்டன.
‘பொன்னியின் செல்வன்’ கல்கி எழுதிய வரலாற்றுப் புனைவு நாவலின் அடிப்படையில் எடுக்கப்பட்ட திரைப்படம். அதில் கத்தி, வாள் ஆகிய ஆயுதங்களுடன் கூடிய சண்டைக் காட்சிகள் தவிர்க்க முடியாதவை. ஆனாலும் வயிற்றில் செருகப்படும் வாளின் கூர்மையான நுனிப் பகுதி முதுகின் வழியாக வெளியேறுவதைப் போன்ற அப்பட்டமான வன்முறைச் சித்தரிப்பை, நாவலை எழுதிய கல்கி நிச்சயம் விரும்பி யிருக்க மாட்டார்.
ஏமாற்றும் சான்றிதழ்: லோகேஷ் கனகராஜ், நெல்சன், அருண் மாதேஸ்வரன் போன்ற இளம் இயக்குநர்கள் வன்முறையை இயல்பானதாகவோ ரசிக்கத்தகுந்ததாகவோ முன்னிறுத்துவதைத் தமது ஒவ்வொரு படங்களிலும் முந்தைய படத்தைவிட அதிகமாகச் செய்துவருகிறார்கள். இன்னும் சில இளம் இயக்குநர்களும் இந்தப் போக்கையே பின்பற்றுகிறார்கள்.
பெரிய பொருள்செலவில் திரைப்படங்களைத் தயாரிக்கும் கோர்ப்பரேட் நிறுவனங்கள் சில நூறு கோடிகளை முதலீடு செய்து, ஆயிரம் கோடிகளை வசூலிப்பதில் மட்டுமே கவனம் செலுத்துகின்றன. திரைப்படங்கள் உண்மையிலேயே அனைத்து வயதினருக்கும் உகந்தவையாக இருக்க வேண்டும் என்பதில் ஒருகாலத்தில் அக்கறை செலுத்திய தயாரிப்பு நிறுவனங்கள், இப்போது திரைப்படம் எடுப்பதை நிறுத்திவிட்டன அல்லது குறைத்துக்கொண்டுவிட்டன.
மிகப் பெரிய பொருள்செலவில் எடுக்கப்படும் திரைப்படங்கள் 18 வயதைக் கடந்தவர்களுக்கானவை என்பதற்கான ‘ஏ’ சான்றிதழைப் பெற்றால் போட்ட முதலீட்டைத் திரும்பப் பெற முடியாது. எனவே, இந்தப் படங்களின் தயாரிப்பாளர்கள் தணிக்கை வாரியத்திடம் எப்படியாவது ‘யு/ஏ’ சான்றிதழைப் பெற்றுவிடுகிறார்கள்.
‘யு/ஏ’ படங்களை 18 வயதை நிறைவு செய்யாதவர்கள் பெற்றோருடன் பார்க்கலாம். ‘யு/ஏ’ சான்றிதழுக்காகத் தணிக்கை வாரியத்தின் நிர்ப்பந்தத்தின் பெயரில் சில வெட்டுகள் மேற்கொள்ளப்படுகின்றன. இவ்வாறாக, ‘மகாராஜா’ படத்தில் 26 நொடிகள் வெட்டப்பட்டுள்ளன. ஆனால், அதற்குப் பிறகும் இந்தப் படங்களில் இருக்கும் வன்முறைச் சித்தரிப்புகள் பெரியவர்களையே அதிர்ச்சிக்குள்ளாக்கும் வகையிலேயே உள்ளன.
சிலநேரம், இத்தகைய படங்களுக்கு வழங்கப்பட்ட ‘யு/ஏ’ சான்றிதழை நம்பிக் குழந்தைகளை அரங்குக்கு அழைத்துச்செல்லும் பெற்றோர் படத்தைப் பார்த்து அதிர்ச்சியும், அவை தமது குழந்தைகளிடம் எத்தகைய தாக்கத்தை ஏற்படுத்துமோ என்கிற கவலையும் அடைவது உண்டு. ஆனால், இத்தகைய படங்களைக் காணத் திரையரங்குகளுக்குக் குடும்பம் குடும்பமாகப் படையெடுப்பது குறைவதில்லை. பெரும்பாலான பெற்றோருக்கு இந்த வன்முறை குறித்துக் குறைந்தபட்சப் புரிதலும் இருப்பதில்லை.
கொண்டாடப்படும் கொலைகள்: இத்தகைய பித்தலாட்டங்கள் இல்லாமல் ‘ராயன்’ திரைப்படம் ‘ஏ’ சான்றிதழுடனே வெளியானது, சற்று ஆறுதலுக்குரியது. பல ‘யு/ஏ’ படங்களில் இருந்த அளவு அப்பட்டமான வன்முறைச் சித்தரிப்பு இந்தப் படத்தில் இல்லை. ஆனாலும் இந்தப் படம் தன்னையும் தன்னைச் சேர்ந்தோரையும் ஆபத்திலிருந்து காப்பதற்காக மிக எளிதாக யாரை வேண்டுமானாலும், எத்தனை பேரை வேண்டுமானாலும் கொலைகளைச் செய்பவனை நாயகனாக முன்னிறுத்துகிறது.
வெளித் தோற்றத்துக்கு மிக அமைதியானவனாக இருக்கும் நாயகன், கொலைகாரனாக மாறும் காட்சிகள் அரங்கை அதிரவைக்கும் பின்னணி இசையுடன் மிகப் பிரம்மாண்டமான நாயகத் தருணமாக முன்வைக்கப்படுகின்றன. நாயகன் கொலை செய்ய வருகிறான் என்பதை உணரும் தருணத்திலேயே பார்வையாளர்கள் பெருங்கூச்சல் எழுப்பி ஆர்ப்பரிக்கிறார்கள்.
பேச்சுவார்த்தைக்கு இடமே இல்லாமல் சுற்றி இருக்கும் அனைவரையும் நாயகனும் அவனது தம்பிகளும் வெட்டி வீழ்த்துவதை இரசிகர்கள் கூச்சலிட்டுக்கொண்டே இரசிக்கிறார்கள். ‘அசுரன்’ உள்ளிட்ட முந்தைய படங்களின் மூலம் தனுஷுக்குக் கிடைத்திருக்கும் நாயகப் பிம்பமும் இந்தக் காட்சிகளுக்கான ஆராவாரத்தை அதிகரிக்கிறது.
இந்தப் படத்தில் நாயகனின் தங்கையும் ஒரு கட்டத்துக்கு மேல் பழிவாங்கல் கொலைகளை நிகழ்த்துகிறார். இதன் மூலம் இந்தக் கதாபாத்திரம் பெண் கதாபாத்திரங்களின் வழக்கமான சித்தரிப்புக்கு மாறாக அமைந்துள்ளதாகச் சில விமர்சகர்கள் பாராட்டியிருந்தனர். ஆனால், ஆண்களுக்கு இணையாகப் பெண்களும் பச்சைப் படுகொலைகளைச் செய்பவர்களாக முன்னிறுத்தப்படுவது பாலின சமத்துவத்துக்கு எந்த வகையிலும் பங்களிக்கப்போவதில்லை. மாறாகப் பெண்களுக்குப் புதிய தீங்குகளையே ஏற்படுத்தக்கூடும்.
‘மகாராஜா’ திரைப்படத்தில் சிகைதிருத்துநராக இருக்கும் நாயகன் தன் மகளைப் பாலியல் வன்முறைக்கு உள்ளாக்கியவர்களைக் கொடூரமாகக் கொலை செய்கிறான். தலையைத் துண்டிப்பது போன்ற காட்சிகளும் உள்ளன. குழந்தைகளைப் பாலியல் வன்முறைக்கு உள்ளாக்குவது பொதுச் சமூகத்தினரால் மிகப் பெரிய குற்றமாகப் பார்க்கப்படுகிறது.
எனவே, அந்தக் குற்றவாளிகள் கொடூரமாகக் கொல்லப்படுவது அனைத்துத் தரப்பு பார்வையாளர்களாலும் ரசிக்கப்படுகிறது. சிறார் பாலியல் குற்றவாளிக்கான தண்டனை எவ்வளவு கொடூரமாகச் சித்தரிக்கப்படுகிறதோ பார்வையாளர் அவ்வளவு ‘நிறைவு’ அடைகிறார். பாலியல் வன்முறைக்கு – குறிப்பாக, சிறார் மீதான பாலியல் வன்முறைக்கு வன்முறைமிக்க தண்டனையைத் தீர்வாகக் கருதும் பொதுப்புத்திக்கு இத்தகைய சித்தரிப்புகள் வலுச்சேர்க்கின்றன.
சமூகத் தாக்கம்: நட்சத்திர நடிகர்கள் படத்தில் கொலை செய்யும்போது, கதையில் அதற்குச் சொல்லப்படும் காரணங்களைப் புரிந்துகொள்ளும் பக்குவம் அனைவருக்கும் எப்படி இருக்கும்? குறிப்பாக, பதின்பருவத்தினர் கண்மூடித்தனமான வன்முறையை வீரமாகவும் நாயகத்தன்மைக்குரிய அம்சமாகவும் கருதும் மனநிலையில் இருப்பார்கள். அப்படிப்பட்டோர் இத்தகைய படங்களைப் பார்ப்பதன் மூலம் வன்முறை சார்ந்து கூடுதலாக ஈர்க்கப்படுவார்கள்.
சில வாரங்களுக்கு முன்பு ஸ்ரீரங்கத்தில் பள்ளி மாணவர் ஒருவர் சக மாணவரைப் பள்ளி வகுப்பறைக்குள் புகுந்து வெட்டியிருக்கிறார். தடுக்க வந்த ஆசிரியரையும் வெட்டியிருக்கிறார். வேறு சில இடங்களிலும் இதேபோல் பள்ளி மாணவர்களுக்கு இடையிலான வெட்டுக்குத்துச் சம்பவங்கள் பதிவாகியுள்ளன. இவற்றுக்குத் திரைப்படங்களை மட்டும் பொறுப்பாக்கிவிட முடியாது. ஆனால், இத்தகைய வன்முறைச் சம்பவங்களுக்கு மறைமுகமாகவாவது திரைப்படங்களும் பங்களிக்கின்றன.
‘ராயன்’ படத்தில் இருந்த வன்முறையைத் தொழில்முறை திரைப்பட விமர்சகர்கள்கூடப் பெரிதாகக் கண்டிக்கவில்லை. அந்தப் படத்துக்கு ‘ஏ’ சான்றிதழ் வழங்கப்பட்டிருந்ததால் வன்முறையைக் குற்றமாகக் கருத முடியாது என்று பலர் நினைத்திருக்கலாம். ஆனால், ‘ஏ’ சான்றிதழ் பெற்றுவிட்டதாலேயே எவ்வளவு முடியுமோ அவ்வளவு அப்பட்டமாகவும் குரூரமாகவும் வன்முறையைச் சித்தரிக்கலாம் என்கிற போக்கைச் சாதாரணமாக எப்படிக் கடந்துவிட முடியும்? 18 வயதைக் கடந்துவிடுவதாலேயே ஒருவருக்கு வன்முறைக் காட்சிகளைச் சரியாக உள்வாங்குவதற்கான பக்குவம் வந்துவிடாது.
அரங்கை விட்டு வெளியேறும் இளைஞர்கள், படத்தில் நாயகன் எப்படி எல்லாம் கொலை செய்கிறார் என்பதைச் சிலாகித்துப் பேசிக்கொண்டு செல்வதைப் பார்க்க மிகவும் அச்சமாக இருக்கிறது. தமிழ்த் திரைப்படங்களில் வன்முறை என்பது திரைப்படங்களின் தரத்தைச் சீரழிப்பதோடு, சமூகத்தில் பல மோசமான நீண்ட கால விளைவுகளையும் ஏற்படுத்திவிடுகிறது.
கதைக்களத்துக்குப் பொருந்தாத வெளிநாட்டில் பாடல்களைப் படம்பிடிப்பது, கதைக்குத் தொடர்பில்லாத நகைச்சுவைக் காட்சிகளை ஒட்டவைப்பது ஆகியவற்றைப் போல் இதுவும் தானாக மறையும் என்று காத்திருக்கவும் முடியாது. சம்பந்தப்பட்ட அனைவரும் சிந்தித்துச் செயல்பட்டு உடனடியாகத் தீர்க்க வேண்டிய தீவிரமான பிரச்சினை இது.