அம்பேத்கரும் ஒரு கோப்பைத் தேநீரும்!
-களப்பிரன்
கொட்டும் மழைக்கு இடையேயும், குளிரும் பனிக்கு மத்தியிலும் ஒரு கோப்பைத் தேநீர் எவ்வளவு இதமானதோ, அதே போல்தான் கடும் வெயிலில் பணியாற்றும் உழைப்பாளிகளுக்கு இடைவேளையில் கிடைக்கும் தேநீரும். இந்தியாவின் பல ஊர்களின் தெருக்களில் நின்று எந்தத் தயக்கமும் இல்லாமல் ரசித்துத் தேநீர் அருந்தியிருக்கிறேன். ஆனால், எங்கள் தஞ்சை மாவட்டக் கல்லணைக் கால்வாய் ஆற்றங்கரை ஓரம் உள்ள சிறு கிராமத்தில், மழை பெய்த அந்த அதிகாலையில், ஒரு மடக்கு தேநீரைக்கூடக் குடிக்க முடியாமல் வெளியேறினேன். காரணம், அங்கு சூழ்ந்திருந்த சாதியெனும் வெம்மை.
தார்மிகக் கடமை:
“இது ஒன்றும் புதிதல்ல. நீண்ட காலமாகவே இந்தப் பிரச்சினை இங்கு இருக்கிறது. நாங்கள் இளைஞர்களாக இருந்தபோது எங்களுக்கும் கோபம் வந்தது. பிறகு ஒன்றும் செய்ய முடியாது என்று எங்களை நாங்களே சமாதானம் செய்துகொண்டோம். ஊரில் டீ குடிப்பதையே நிறுத்திவிட்டோம். முடி வெட்டுவதும் வெளியூரில்தான். இந்த ஆற்றங்கரையோரம் உள்ள பெரும்பாலான கிராமங்களில் இதுதான் நிலை. நாங்கள் இந்தப் பகுதிகளில் 10 சதவீதத்துக்கும் குறைவாகத்தான் இருக்கிறோம்.
எங்களால் அவர்களை எதிர்த்துப் போராட முடியாது. எங்கள் பிள்ளைகள் தற்போது வெளியூர் செல்கிறார்கள். படிக்கிறார்கள். வேலைக்குச் செல்கிறார்கள். அதன் விளைவாக இந்த நிலைக்கு அவர்கள் எதிர்ப்புத் தெரிவிக்கிறார்கள். ஆனாலும் எங்களால் அவர்களை எதிர்த்துப் போராட முடியாது” என்று ஒரு பெரியவர் சொன்னார்.
உண்மையில் இதுதான் அங்குள்ள யதார்த்தம். இது குறித்து யாராவது வெளியூரிலிருந்து பேசப்போனால், “அமைதியாக இருந்த ஊரில் வெளியில் இருந்து சிலர் வந்து பிரச்சினையைத் தூண்டுகிறார்கள்” என்று முத்திரை குத்தவும் ஒரு கூட்டம் அங்கு தயாராக இருக்கிறது. தமிழ்நாட்டின் பல பகுதிகளில் இந்நிலை வெளியில் தெரியாமல் இருக்கவே செய்கிறது. ஆனால், அந்த தலித் இளைஞர்களின் கோபத்துக்கும், நியாயமான கோரிக்கைக்கும் யார் செவிசாய்ப்பது? அவர்கள் மட்டும்தான் அந்த அநீதிகளுக்கு எதிராகத் தனித்துப் போராட வேண்டுமா என்கிற கேள்வியைச் சமூகத்தின் முன்பு எழுப்புகிறோம். அது இந்தச் சமூகத்தின் பிரச்சினை. அவர்களுக்கு ஆதரவாக நிற்க வேண்டியது ஜனநாயக எண்ணம் கொண்ட அனைவரின் கடமை. 90களுக்குப் பிறகு சாதிய அமைப்புகள் உருவாக்கிவரும் பிரச்சாரம் வலுவாக ஊடுருவி உள்ளது. இளைஞர்கள் மத்தியில் மேலும் சாதிய வன்மத்தை அது வளர்த்திருக்கிறது.
சமத்துவம் சார்ந்த பிரச்சினை:
இடதுசாரி, அம்பேத்கரிய அமைப்புகளைத் தவிர மற்ற அமைப்புகள் இந்தப் பிரச்சினைகளில் தலையிடுவதில்லை. முதன்மை அரசியல் கட்சிகளில் உள்ள முற்போக்கு, ஜனநாயக எண்ணம் கொண்டோரும் பெரும்பான்மைச் சமூகத்தின் வாக்கு அரசியலுக்கு அஞ்சி அப்பகுதிகளுக்குச் செல்வதைத் தவிர்க்கிறார்கள். மௌனமாக வேடிக்கை பார்க்கிறார்கள்.
இந்த மௌனம் ஒடுக்கப்படும் மக்களுக்கு மட்டும் ஆபத்தல்ல. இப்படியான அரசியல் இயக்கங்களுக்கே எதிர்காலத்தில் ஆபத்தாக முடியும். “பெரும்பான்மையாக ஒரே சாதியாக இருக்கிறார்கள். கேட்டால் இது எங்கள் ஊர் பாரம்பரியம் என்கிறார்கள். இதில் யாரும் தலையிடக் கூடாது என்று சொல்கிறார்கள். நாங்கள் என்னதான் செய்வது?” என்றே முதன்மை அரசியல் கட்சிகளைச் சேர்ந்தவர்கள் சொல்கிறார்கள். இது பெரும்பான்மை சிறுபான்மைப் பிரச்சினை அல்ல.
ஜனநாயகம், சமத்துவம் சார்ந்த பிரச்சினை. இப்படியான ஓர் உரையாடலைத் தலித் அல்லாத இளைஞர்களிடம் அனைத்து அரசியல் இயக்கங்களும் நடத்த வேண்டும். உத்தரப் பிரதேசத்தில் உள்ள லக்னோவில் தாழ்த்தப்பட்ட மக்களின் மாகாண மாநாடு நடைபெற்றது. சட்ட அமைச்சராக இருந்த அம்பேத்கர் அந்த மாநாட்டில் கலந்துகொண்டு உரையாற்றினார்.
“தனிமையில் இருப்பதால்தான் பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினர் இன்னலுக்கு உள்ளாகின்றனர். அவர்கள் ஓர் ஐக்கிய முன்னணி அமைத்து உயர் வகுப்பினரிடமிருந்து அரசியல் அதிகாரத்தைத் தட்டிப் பறிக்க வேண்டும். வயது வந்தோருக்கு வாக்குரிமை வழங்கப்பட்டிருப்பதால், வெகுஜனங்களுக்கு அரசியல் அதிகாரம் வந்துள்ளது.
ஒன்றரைக் கோடி தாழ்த்தப்பட்டவர்களும், ஒரு கோடி பிற்படுத்தப்பட்ட வகுப்பினரும் பொது எதிரியை வீழ்த்த ஒன்றுசேர்ந்தால், தமது மக்களைச் சட்டசபையில் பாதி உறுப்பினர்களாக்கி அரசியல் அதிகாரத்தைக் கைப்பற்றலாம் என்று நான் கருதுகிறேன்” என்று அக்கூட்டத்தில் பேசினார். உத்தரப் பிரதேசத்தில் பிற்படுத்தப்பட்டவர்களைவிடத் தாழ்த்தப்பட்டவர்கள் பெரும்பான்மையாக இருந்தனர். பெரும்பான்மை அரசியலுக்கு முக்கியத்துவம் கொடுக்க அம்பேத்கர் நினைத்திருந்தால், பிற்படுத்தப்பட்டவர்களின் உரிமைக்கும் குரல் கொடுத்திருப்பாரா என்கிற கேள்வி இங்கு முக்கியமாகிறது.
‘ஒரு நபரின் பிறப்பு அடிப்படையில் பாரபட்சம் காட்டக் கூடாது’ (சட்டக்கூறு 15) என்று அம்பேத்கர் உருவாக்கிய சட்டத்தைக் கொண்டே தமிழ்நாட்டின் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களுக்கான இடஒதுக்கீட்டுக்கு உச்ச நீதிமன்றம் தடை விதித்தபோது, அண்ணல் அம்பேத்கர், “கம்யூனல் ஜி.ஓ. பற்றிய உச்ச நீதிமன்றத் தீர்ப்பு திருப்தியற்றது. பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களின் முன்னேற்றத்துக்கு உதவி புரிவதே அரசாங்கத்தின் கடமை” என்று நாடாளுமன்றத்தில் முழங்கினார்.
“சமூகத்திலும் கல்வியிலும் பின்தங்கிய மக்களுக்கும், தாழ்த்தப்பட்ட, பழங்குடியின மக்களுக்கும் அவர்களின் முன்னேற்றம் கருதி, மாகாண அரசாங்கம் தனிச்சலுகை வழங்குவதற்காக மேற்கொள்ளப்படும் எந்தத் தனி ஏற்பாட்டையும் இந்த 15ஆவது சட்டக்கூறின் ஒரு பிரிவோ அல்லது விதி 29 இன் 2 ஆவது உட்பிரிவோ தடை செய்யாது” என்று சட்டத் திருத்தமும் செய்துகொடுத்தார்.
அதோடு நில்லாமல், “இதர பிற்படுத்தப்பட்ட பிரிவினர் என்கிற பிரிவை அரசியல் சட்டம் ஏற்று ஓராண்டு ஆகிவிட்டதே. இன்னும் ஏன் அவர்கள் நலன்களை ஆராயும் ஆணையம் உருவாக்கப்படவில்லை?” என்று கடுமையாகக் கண்டித்ததோடு, தன் சட்ட அமைச்சர் பதவியையும் பிற்படுத்தப்பட்ட மக்களின் நலன்களுக்காக உதறி எறிந்தார்.
சுயமரியாதையின் குரல்:
நவீனம் என்பது ஆடைகள், நவீன சாதனங்கள் உள்ளிட்ட புறத் தோற்றம் சார்ந்தது அல்ல. சிந்தனை ரீதியாக நாம் எவ்வளவு நவீனமாகியிருக்கிறோமோ, அதைச் சார்ந்தது. பிற்படுத்தப்பட்ட சமூகத்தைச் சேர்ந்த முதல் ஆட்சியர் ஆர்.எஸ்.மலையப்பனை ஒரு நிகழ்ச்சிக்குப் பறையடித்து வரவேற்றார்கள் தலித்துகள். அப்போது “ஒரு சாதியோடு இணைந்து தப்பாட்டத்தைப் பார்க்கும் வரை நீங்கள் அதை அடிக்காதீர்கள்” என்று கண்டித்தார் அவர்.
அதுதானே நவீனத்தின் சுயமரியாதையின் குரல்! “தலித்துகள் பறையடிப்பது எங்கள் பாரம்பரியம், அதை ஏன் மாற்றுகிறீர்கள் என்று மலையப்பன் பேசியிருந்தால், அவருக்கு இன்று நாம் சிலைவைத்துக் கொண்டாடியிருப்போமா?” என்கிற உரையாடல் அவசியமானது. இப்படி இளைஞர்களிடம் உரையாட நம் மண்ணில் நூற்றுக்கணக்கான செய்திகள் கொட்டிக்கிடக்கின்றன. நமக்குத் தேவை திறந்த மனத்தோடு கூடிய உரையாடலை நடத்த வேண்டும் என்கிற எண்ணம்தான்.
தேநீர் வரலாற்றின் பக்கங்களில் முழுக்க இருப்பது ஒடுக்கப்பட்ட மக்களின் சோகம் நிறைந்த வாழ்க்கைதான். அவர்கள் விளைவித்த தேயிலையிலிருந்து உருவாக்கப்படும் பானத்தை, அவர்களுக்கே தனி கிளாஸில் கொடுக்க நமக்கு என்ன உரிமை இருக்கிறது என்று உரையாடலைத் தொடங்குவோம்.
அண்ணல் அவர்கள் தன் இளைமைக் காலம் முழுவதும் பொது இடங்களில் சமமாக உணவு அருந்தும் உரிமை மறுக்கப்பட்டவர். அதனால்தான் சமமின்மையின் வலியை அவரால் நன்கு உணர முடிந்தது. அந்த வலிதான் நம் எல்லோருக்கும் சம உரிமையைப் பெற்றுத் தர அவரைப் போராட வைத்தது. அண்ணலின் சிந்தனைகளை மனதில் கொண்டு ஒரு கோப்பைத் தேநீரைச் சுவைப்போம். சுவையையும் தாண்டிப் பல செய்திகளை அந்தத் தருணம் நமக்கு உணர்த்தட்டும்!
