மனிதவியலில் தமிழ் அறிவுத் தோற்றவியல்!
-வீ.செல்வகுமார்
சமூக அறிவியலிலும், மனிதவியல் புலங்களிலும் இந்திய, தமிழக அறிவுசார் மரபுகள் உரிய இடத்தைப் பெறுவதில்லை. பொதுவாக வரலாறு, தொல்லியல் உள்ளிட்ட பாடங்களில் மேலைநாட்டுக் கோட்பாடுகளும், அறிவுசார் அணுகுமுறைகளும் மட்டுமே முக்கியத்துவம் பெறுகின்றன. இந்திய, தமிழக, அறிவுசார் மரபுகளைப் பெரும்பாலான அறிஞர்கள் கவனிப்பதில்லை. காலனியாதிக்க காலப் பார்வையும், அணுகுமுறைகளும், தமிழியல் மீதான புரிதல்இன்மையும் இதற்குக் காரணம் எனலாம்.
இதன் அடிப்படையில் பண்பாட்டு வரலாற்று வளர்ச்சியை விளக்க சி.ஜே.தொம்சனின் (Christian Jürgensen Thomsen) முக்காலக் கொள்கையும் தொல்காப்பியரின் திணைக் கோட்பாடு மாதிரியும் எவ்வாறு பொருத்தமாக உள்ளன என்பதைப் பார்ப்போம்.
மனிதவியலில் தமிழ் அறிவுத் தோற்றவியல்:
நவீனக் காலக் கருத்துகளுக்கான முன்னோடிக் கருத்துகள் பழங்காலத்தில் நிலவின. படிநிலை வளர்ச்சிக் கொள்கையை நினைவூட்டும் கருத்தாக்கம் இடைக்காலத் தமிழ் இலக்கியத்தில் உண்டு. மாணிக்கவாசகரின் ‘திருவாசக’த்தில் சூழலியல் வகைப்பாட்டை உணர்த்தும் வரிகள் (புல்லாகிப் பூடாய்ப் புழுவாய் மரமாகி…) உண்டு.
இப்பாடல் வரிகள் உயிரினங்களை ஒரு வரிசைப்படுத்தி, அவற்றை வெவ்வேறு பிறப்புகள் எனக் கூறுகிறது. ஒரே உயிர் பல நிலைகளை அடையக்கூடிய வளர்ச்சி நிலையைக் கூறுவதாக உள்ளது இப்பாடல். இங்கு வகைப்படுத்தல், விளக்கம் அளித்தல் என்ற அணுகுமுறைகள் பின்பற்றப்பட்டு உள்ளன. ஆனால், இதை முழுவதுமான படிநிலை வளர்ச்சிக் கொள்கை என்று கருத முடியாது. பழங்காலத்தில் உயிர்களை ஆறாக வகைப்படுத்தினர் என்பதைத் தொல்காப்பியம் நமக்குத் தெளிவுபடுத்துகிறது.
இத்தகைய வகைப்பாடுகள் உயிர்கள் அனைத்துக்கும் உள்ள தொடர்புகளையும் உறவுகளையும், சிக்கலான பிணைப்பையும் (Entanglement theory, Hodder 2012) விளக்குகின்றன. இத்தகைய அறிவுத் தோற்றவியல் கருத்துகளை நாம் மனிதவியல் கோட்பாட்டு ஆய்வில் கவனிப்பது அவசியமாகிறது.
முக்காலக் கோட்பாடும் திணைக் கோட்பாடும்:
தொல்லியல் ஓர் அறிவியல் புலமாகத் தோன்றுவதற்கு முன்னரே மனிதர்களின் தோற்றம் குறித்த கருத்துகள் உருவாகியிருந்தன. தொடக்கக் காலத் தொல்லியல் ஆய்வில் கிரேக்க-ரோமானிய வரலாற்று வரைவியலுக்கும், கருத்தாக்கங்களுக்கும் மட்டுமே முக்கியத்துவம் அளிக்கப்பட்டுவந்தது. 1830களில் டேனிஷ் தேசிய அருங்காட்சியகத்தின் சி.ஜே.தொம்சன் முக்காலக் கொள்கையை (Three Age system) உருவாக்கினார்.
இக்கொள்கை தொல்லியல் வரலாற்றில் ஒரு முக்கியமான கருத்தாக்கமாகக் கருதப்படுகிறது. இந்த அருங்காட்சியகத்தின் தொல்பொருள்களை, கற்காலம் (Stone Age), வெண்கலக் காலம் (Bronze Age), இரும்புக் காலம் (Iron Age) என மனித வரலாற்றின் மூன்று நிலைகளாகப் பிரித்தார்.
தொல்லியல் வரலாற்றில் இது ஒரு முக்கியமான திருப்புமுனையாகக் கருதப்படுகிறது. இக்கோட்பாடு ஓரளவுக்கு உண்மை எனினும், மனிதப் பண்பாட்டு வளர்ச்சியின் ஒட்டுமொத்த நிலையை ஓரளவு மட்டுமே பிரதிபலிக்கிறது. பண்பாட்டு வளர்ச்சியின் ஒட்டுமொத்த நிலையைப் பிரதிபலித்தாலும், பண்பாட்டு வளர்ச்சியின் சிக்கலான நிலைகளை இது வெளிப்படுத்தவில்லை.
சி.ஜே.தொம்சனும் இப்பண்பாட்டு வளர்ச்சியின் சிக்கலான வளர்ச்சி நிலைகளை உணர்ந்திருந்தார். இதற்குக் காரணம் என்னவெனில் உலகெங்கும் பண்பாடுகள் ஒரே நிலையில், ஒரே வரிசையில் வளரவில்லை. பண்பாடுகள் சூழ்நிலைக்கு ஏற்பவும், மனித விருப்பத்துக்கு ஏற்பவும், முயற்சிக்கு ஏற்பவும் வேறுபட்டன. இவற்றை நமக்குப் புரியவைப்பது சங்க இலக்கியங்களே. இதைத் தொல்லியல் அறிஞர்கள் நன்கு புரிந்து வைத்திருந்தாலும், மாணவர்கள், பொது ஆர்வலர்களிடையே சி.ஜே.தொம்சனின் எளிமையான முக்காலக் கொள்கை தொடர்பான கருத்தே வலுவாக உள்ளது.
உலகின் பல பகுதிகள் புதிய கற்காலத்தையும், செம்புக் காலத்தையும், இரும்புக் காலத்தையும் அடையவில்லை. தமிழ்நாட்டிலும் தென்னிந்தியாவிலும் தெளிவான செம்புக் காலம் இல்லை. எனவே, பண்பாடு ஒரே வரிசையில் வளரும் என நாம் உறுதிகூற முடியாது. ஆகையால், சி.ஜே.தொம்சனின் எளிமையான முக்காலக் கொள்கை ஒட்டுமொத்த மனித குல வளர்ச்சியின் பரந்துபட்ட போக்குகளை விளக்குவதாக மட்டுமே உள்ளது. ஆனால், பண்பாட்டு வளர்ச்சியின் சமனற்ற வளர்ச்சி, சூழலுக்கு ஏற்ப வாழும் நிலை ஆகியவற்றை விளக்குவதாக இல்லை.
மேலும், இக்கொள்கை நெடுங்கோட்டு வளர்ச்சி நிலை (Linear progressive development) என்ற கருத்தாக்கத்தை மையப்படுத்துகிறது. இதன் காரணமாகப் பழமையான (primitive) என்கிற பின்தங்கிய நிலையும், வளர்ச்சிஅடைந்த நிலையும் உருவாக்கப்படுகின்றன. இங்கு தொல்காப்பியரின் திணைக்கோட்பாடு பண்பாட்டு வளர்ச்சியின் வேறுபட்ட வளர்ச்சி, சுற்றுச்சூழலுக்கு ஏற்றவாறு தகவமைத்தல், பண்பாட்டை உருவாக்குதல் என்ற நிலைகளைத் தெளிவாக விளக்குவதாக உள்ளது.
ஐந்திணைக் கோட்பாடு:
தொல்காப்பியத்தின் திணைக் கோட்பாடு, வரலாற்றின் தொடக்கக் காலத்தில் ஐந்திணைகள் – அதாவது, குறிஞ்சி, மருதம், முல்லை, நெய்தல், பாலை என்கிற சூழலியல் நிலப்பரப்பில் வாழும் மக்களின் வேறுபட்ட பண்பாட்டுச் சூழலை விளக்குவதாக உள்ளது. சமகாலத்தில் வாழும் மக்கள் அவர்கள் வாழும் சூழலுக்கு ஏற்றவாறும், அவர்களுடைய பண்பாட்டு அணுகுமுறைகளுக்கு ஏற்றவாறும் வாழ்ந்தனர். உலகில் பல பண்பாடுகளும் இவ்வாறான சூழல்களில்தான் உருப்பெற்றுத் தனித்துவம் பெறுகின்றன.
மலைப்பாங்கான குறிஞ்சி நிலத்தில் வேட்டையாடும் மக்கள் குழுக்களும், காட்டெரிப்பு வேளாண்மை செய்யும் மக்களும் வாழ்கின்றனர். நுண்கற்காலத்தில் கற்கருவிகளைப் பயன்படுத்தி வாழ்ந்த வேட்டையாடும் சமூகங்களுடன் இவர்களை ஒப்பிடலாம். இத்தகைய சமூகங்கள் வரலாற்றுக் காலத்திலும் இன்றும் தொடர்ந்து வாழ்ந்து வருகின்றன.
நெய்தல் நில மக்கள் மீன் பிடித்தல், உப்புக் காய்ச்சுதல், வணிகம் ஆகியவற்றில் ஈடுபட்டு, நெய்தல் வாழ்க்கையில் ஈடுபட்டனர். இவர்களையும் நுண்கற்காலத்தில் கற்கருவிகளைப் பயன்படுத்தி வாழ்ந்த வேட்டையாடும் சமூகங்களுடன் ஓரளவு ஒப்பிடலாம். மருத நில மக்கள் நெல் வேளாண்மை செய்கின்றனர். இங்குள்ள சூழல் பிற பகுதிகளில்இருந்து வேறுபட்டு விளங்குகிறது. இத்தகைய சமூகங்கள் தமிழகத்தின் இரும்புக் காலத்தில் நன்கு உருப்பெற்றன.
மேற்கண்ட அனைத்துப் பண்பாட்டுக் குழுக்களும் ஒரே காலத்தில் வாழ்ந்தன. எனவே, வேட்டையாடும் அனைத்துச் சமூகங்களும் புதிய கற்கால முல்லை நில ஆயர்களாக வேண்டிய அவசியமில்லை. இவர்கள் புதிய கற்கால நிலையை அடையாமலே வேளாண் நிலையை அடைய இயலும். ஆகையால், பண்பாடுகளின் வளர்ச்சியை நாம் நேர்க்கோட்டில் நிறுத்த இயலாது. மக்களின், சூழலின் போக்குக்கு ஏற்ப அவை வளரும், தொடரும்.
தொல்காப்பியரின் திணைக் கோட்பாடு பழந்தமிழகத்தில் சூழலுக்கு ஏற்றவாறு நிலவிய பண்பாட்டு வேறுபாடுகளின் அடிப்படையில் உருவாக்கப்பட்டது. இக்கோட்பாடு ஒரே காலக்கட்டத்தில் வாழும் அனைத்துப் பண்பாடுகளும் ஒரேமாதிரியாக இருப்பதில்லை என்பதை உணர்த்துகிறது. மனிதப் பண்பாடு புதிய கற்காலம், வெண்கலக் காலம் என வளர்ச்சியடைந்து பல வடிவங்களைப் பெற்ற நிலையில், இரும்புக் காலத்துக்குப் பின்னர் கிடைமட்ட இடச்சூழலில் வேறுபட்டு வளரத் தொடங்கின.
எனவே, முக்காலக் கோட்பாடு என்ற சி.ஜே.தொம்சனின் எளிய வகைப்பாடு long duree எனப்படும் பொதுவான நீண்டகாலப் போக்குகளைச் சுட்டினாலும், கிடைமட்டச் சுற்றுச்சூழல் வேறுபாடு, பண்பாட்டுக் கூறுகளின் அடிப்படையில், பண்பாடுகள் பல வடிவங்கள், பழக்கவழக்கங்களைப் பெற்றுத் தனித்துவம் பெற்று விளங்குகின்றன என்கிற நுட்பத்தை விளக்கத் தவறுகிறது. எனவே, சி.ஜே.தொம்சனின் கோட்பாட்டுக்கு திணைக் கோட்பாடு மாற்று என்பதைவிட மதிப்புக்கூட்டும், பண்பாட்டு வளர்ச்சி, வேறுபாடுகளை நுட்பமாக விளக்கும் ஒரு செறிவுள்ள பண்பாட்டுச் சூழலியல் கோட்பாடாக விளங்குகிறது என்றே சொல்லலாம்.
தமிழ்நாட்டுத் தொல்லியல் கண்டறிதல்:
தமிழ்நாட்டின் தொல்லியல் கண்டறிதல்களையும், இந்திய அளவிலான பண்பாட்டு வளர்ச்சியையும் விளக்கத் தொல்காப்பியர் விவரிக்கும் திணைக் கோட்பாடு உதவுகிறது. அண்மைக் காலமாக, தமிழ்நாட்டில் இரும்பின் காலம் பொ.ஆ.மு (பொது ஆண்டுக்கு முன்) 2000 இற்கும் முன்னர் எடுத்துச்செல்லப்பட்டுள்ளது.
அதற்கு முன்னரும் செல்லக்கூடும் என்று கா.இராசன் கருதுகிறார். புதிய கற்காலச் சான்றுகள் பொ.ஆ.மு. (கி.மு.) 1600-1400 என்கிற அளவில் கிடைக்கின்றன. எனவே, முக்காலக் கொள்கையின் வரிசையான வளர்ச்சியை விடுத்து, தொல்காப்பியர் கூறும் திணை சார்ந்த வளர்ச்சியை பொருத்தமான மாதிரியாக எடுத்துக்கொள்ள வேண்டிஉள்ளது.
மேலும், தொல்லியலாளர்கள் முன்பு பயன்படுத்திய கண்மூடித்தனமான பண்பாட்டு நேர்க்கோட்டு வரிசையான பழங்கற்காலம், புதிய கற்காலம், இரும்புக் காலம், வரலாற்றுத் தொடக்கக் காலம் என்கிற பெட்டகக் கட்டமைப்புகளில் உள்ள சிக்கலையும் திணைக் கோட்பாடு உடைக்கிறது. பொருளை மட்டுமோ, ஆவணங்களை மட்டுமோ ஆராய்வது வரலாறு சார்ந்தும் தொல்லியல் சார்ந்தும் நல்ல புரிதலை உருவாக்காது.
மேலைநாட்டு ஆய்வுமுறைகளை மட்டும் நோக்காமல், தமிழ் இலக்கியங்கள், மானுடவியல், இனவரைவியல், நாட்டுப்புறவியல் போன்ற புலங்களின்வழி வாழும் உலகியலைப் புரிந்துகொள்வதும், தமிழ், இந்திய அறிவுத்தோற்றவியலை நோக்குவதும் வரலாற்றுஆய்வாளர்களுக்கும் தொல்லியலாளர்களுக்கும், மனிதவியல், சமூக அறிவியல் ஆய்வாளர்களுக்கும் மிகவும் அவசியம்.
