நிழலின் காதல்… நிஜத்தில் கானல்!
–கோ.ரகுபதி
இல்லற இணையர்களிடம் அன்றாட வாழ்வில் அன்னியோன்னியம் இருக்கிறதா எனப் பேராசிரியை ஒருவரிடம் அலைபேசியில் வினவினேன். “அய்யய்யோ” என்று அதிர்ச்சியான அவர், “அவ்வார்த்தை மிகப் பெரியது; ‘கருவிகளுக்குக் கொடுக்கப்படுகின்ற கனிவுகூட மனைவிகளுக்குத் தரப்படுகிறதா?’ என்று கேளுங்கள்” என்றார். தான் அறிந்த நபர்கள் அன்றாடம் அனுபவிக்கும் அவலங்களைச் சிறு சிறு கதைகளாகக் கூறினார்.
ஆணாதிக்கம், சாதி, வர்க்கம், மதம், மொழி ஆகியவற்றின் அடிப்படை அலகான குடும்பம் என்கிற நிறுவனம், திருமணம் என்ற சங்கிலித் தொடர் செயலால் நிலைநிறுத்தப்படுகிறது. காதல் என்பது இந்தச் சங்கிலித் தொடரைத் துண்டிக்கிறது. காரணங்கள் இன்றியும், கணக்குகளற்றும், முன்நிபந்தனை இன்றியும், சிந்தனையிலும் செயல்பாட்டிலும் ஒன்றுபட்டும், முரண்பட்டும் எதிர்பாலினத்திடமும் தன்பாலினத்திடமும் ஏற்படுகின்ற இயல்பான ஈர்ப்பு காதலாகப் பரிணமிக்கிறது.
இதை அறிவியலாலும் பகுத்தறிவாலும் சம்பந்தப்பட்ட நபர்களாலேயே நியாயப்படுத்த இயலாது. நியாயம் கற்பிப்பதானது காதலையே அநியாயமாக்கும். வண்ண, வாசனை விருப்பங்களைப் போல் வாஞ்சையும் வியாக்கியானமற்றது. காதலானது ஒருவகையில் ஆன்மிக உணர்வுக்கு ஒப்பானதுதான். இன்ப, துன்பங்களுக்குக் கடவுளை நினைப்பதுபோல் காதலன், காதலியைக் கருதுகின்றனர்.
தாங்கள் நம்புகின்ற கடவுளைப் பக்தர்கள் உணர்வதும், உருகுவதும் அந்தந்தத் தனிநபர்களின் உணர்வுக்கு உட்பட்டதுபோல், தங்களுக்குள் பகிர்கின்ற வார்த்தைகளும் தொடுதல்களும் காதலர்களால் மட்டுமே உணரப்படுகின்றன. கடவுளிடம் நம்பிக்கையுடன் கவலைகளை, உண்மைகளை, விருப்பங்களைக் கூறித் தங்களைத் தாங்களே ஆற்றுப்படுத்துவதுபோல் காதலிலும் நிகழ்கிறது. காதலும் கடவுளும் ஆத்மார்த்த, ஆன்மிக உணர்வு வகைப்பட்டவை. காதலானது திருமணம் வழி இல்லறமாகலாம். அது நிகழாமலும் இருக்கலாம்.
காதலிக்கும் சூழல் இல்லை: குடும்பத்தில் காதல் செயற்கையாகக் கற்பிக்கப்படுகிறது; இயல்பாக முகிழ்ப்பது அரிது. காதலைவிடவும் மனைவியின் கடமைகளுக்கே கூடுதலான முக்கியத்துவம் தரப்படுகிறது. “குடும்பத்துக்குத் தலைவன் கணவன். அவன் சொற்படி மனைவி நடந்து, அவனுடைய வருமானத்துக்குத் தக்கவாறு செலவு செய்து, அவன் சந்தோஷப்படும்படி நடக்க வேண்டும். மனைவியானவள் தன் கணவனுடைய இதயத்தில் தன் அன்பாகிய வித்தை நட வேண்டும்.
அது ஓங்கி வளர்ந்து விருட்சமாவதற்கு அவன் மனப்படி நடந்து, செடிக்குத் தண்ணீர் பாய்ச்சி வளர்ப்பதுபோல் இருக்க வேண்டும். மாமரத்தைத் தண்ணீர் வார்த்து வளர்த்தால் அது பெரியதானவுடன் எப்படி ருசியான கனியைக் கொடுக்கிறதோ, அதைப் போலக் கணவன் இதயத்தில் அன்பை ஊன்றி வளர்த்து வந்தால், அவன் பிரீதியாகிய கனியைப் புசிக்கலாம்” என்று டி.எம்.ஜானகி அம்மாள் 1930 இல் ‘தாம்பத்தியம்’ என்கிற கட்டுரையில் எழுதினார்.
கணவர்களே காதலர்களென்று கருதி அவர்களிடத்தில் எந்நேரமும் அன்பு பாராட்டல், அவர்கள் ஏவிய பணிவிடைகளைச் செய்தல், அவர்களுக்கு அறுசுவையுண்டி அமைத்து அருந்தச் செய்தல், அவர்கள் நித்திரை செய்த பின்னர் தாங்கள் நித்திரை செய்தல், அவர்கள் எழுந்திருக்கும் முன்னர் எழுந்திருத்தல், அவர்களது பாதங்களை வருடல், புஷ்பம் மஞ்சள் சந்தனம் நல்ல வஸ்திரம் ஆபரணங்கள் ஆகியவற்றை அணிந்துகொண்டு தட்டத்தில் தாம்பூலமெடுத்துப் புருஷர்கட்கெதிரில் நின்றுகொண்டு அவர்களை உபசரித்தல்; இவையே இந்திரபாக்கியமென்று மகிழ்தல், புருஷர்களுடைய சுகம், துக்கம், இலாபம், நஷ்டம் ஆகியவற்றுக்குத் தாங்களும் பாத்தியப்பட்டிருத்தல், புருஷர்கள் சினங்கொள்ளும்போது நற்குணங்காட்டி அவர்களது கோபத்தை ஆற்றுதல், மாமியார், மாமனார், மைத்துனன்மார், மைத்துனிமார் முதலானோர் மகிழ்ச்சிபெற ஒழுகுதல், புருஷன் வீட்டுக்கு வரும் சுற்றத்தார், விருந்தினர் முதலானவர்களை வரிசை தந்து உபசரித்தல்; அந்நிய புருஷர்களுடன் உறவாடாமல் அவரைப் புகழாமல் மகிழாமல் இருந்து எப்போதும் தங்கள் சொந்தப் புருஷர் பேரிலே அன்பு வைத்து அவர்களையே தெய்வமெனக் கொண்டாடுதல் எனப் பெண்களுக்குரிய கடமைகளாக ‘வித்தியாபானு’ 1894 மே இதழில் வரையறுக்கப்பட்டன.
இத்தகைய எதிர்பார்ப்புகள் தற்காலத்திலும் கணவர்களிடம் தொடர்வதற்குச் சில தொலைக்காட்சி விவாத நிகழ்ச்சிகளும் காணொளிகளும் சாட்சிகளாயிருக்கின்றன. “மனையாள் எவ்வளவுக் கெவ்வளவு தன்புருஷன் மீது அன்பு பாராட்டுகிறாளோ அவ்வளவுக்கவ்வளவு புருஷனும் அவள்மீது அன்பு பாராட்ட வேண்டும்” என்று கணவர்களிடமும் ‘வித்தியாபானு’ அறிவுறுத்தியது. “பெண் மக்களிடம் பெண்மை, தாய்மை, இறைமை ஆகிய மூன்று இயல்புகளிருக்கின்றன.
அவை முறையே மலர்ந்து, காய்த்து, கனியும் முறையில் அவர்கள் வாழ்வு நடத்துவதற்கு ஆணுலகம் துணைபுரிதல் வேண்டும்” என்று திரு.வி.கல்யாணசுந்தரம் ‘பெண்ணுலகு’ என்கிற கட்டுரையில் 1937 இல் எழுதினார். எனினும் மனைவிகளைப் போல் கணவர்களுக்கு வேறு கடமைகள் கட்டளையிடப்படவில்லை. கணவர்களுக்கு மனைவிகளைக் காதலிக்கும் சூழலும் நேரமும் தாராளமாக இருக்கின்றன. கணக்கற்ற கடமைகளால் கட்டப்பட்டுள்ள மனைவிகளுக்குக் கணவர்களைக் காதலிக்க நேரமும் சூழலும் இல்லை. கணவர்களின் அன்பும் காதலும் காமமாகவே வெளிப்படுவதால் அவற்றையும் தன் கடமைகளில் ஒரு செயலாக மனைவி கடக்கிறாள்.
அன்னியோன்னியமும் அந்நியமாதலும்: ‘இம் மண்ணுலகின் மனமொத்த தோழருடன் அளவளாவி மகிழ்வெய்வதைவிட மானிடர்க்கு வேறு இன்பம் யாதும் இலது’ என ஏ.சந்தன சுவாமி 1928 இல் ‘இணக்கமறிந்திணங்கு’ கட்டுரையிலும், ‘காதலன் காதலியையும் காதலி காதலனையுமாக, இவர்பால் இரண்டுடலுக்கு ஓருயிராகக் கருத்தொருமித்து வாழ்வதே இப்பரந்த-பூவுலகின் வாழ்வெனில், பேரின்ப வாழ்வன்றோ? அது இல்லறத்தில்தான் பிறக்கும்’ என செ.கு.இராமசாமிப்பிள்ளை 1938 இல் ‘இயற்கை அழகு’ கட்டுரையிலும் எழுதினர்.
குடும்பத்தில் மனைவிக்குக் கடமைகளும், கணவருக்குச் சுகபோகமும் என வெவ்வேறாக வரையறுத்திருப்பதானது அவர்களிடையே அன்னியோன்னியத்தையும் அந்நியமாதலையும் தீர்மானிக்கின்றன. சொந்தபந்தங்களின் விருந்துகளாலும், இளமை ஊஞ்சலாடுவதாலும் ஒரு குறிப்பிட்ட காலம் வரையிலும் இணையர்களிடம் அன்னியோன்னியம் காதலும் காமமுமாய்த் ததும்புகிறது.
இளம் மனைவிகள் கடமைகளைக் கணவனுக்கும் குடும்பத்தாருக்கும் ‘மருமகளாய்’ சளைக்காது நிறைவேற்றுகிறாள். பொருளீட்டுதல், பிள்ளைப்பேறு, வளர்ப்பு என ஓடியாடி ஓயாது உழைக்கிறாள். இருசக்கர வாகனங்களை ஓட்டும் பெண் ஆனவள், குழந்தைகளைப் பள்ளியில் விடுதல், பொருள்கள் வாங்குதல் போன்ற கூடுதல் பளுவையும் சுமக்கிறாள்.
கடமைகள்தான் அன்றாட வாழ்க்கையாகிறபோது உடலும் உள்ளமும் தளர்ந்து கணவனின் ஒத்தாசையை எதிர்பார்க்கிறாள். கணவர்களில் ஆணாதிக்கமற்று மனைவிகளுக்கு ஒத்தாசையுடன் இருப்பவர்களும், குடும்பத்தினரின் உடுப்புகளைச் சலவை செய்தல், பாத்திரம் தேய்த்தல், வீட்டைச் சுத்தமாக்குதல் என இயங்குவோரும், ஆணாதிக்கச் சுகபோகங்களுடன் உலாவுபவர்களும் உண்டு.
ஆணாதிக்கர்களுடன் ஒப்பிடுகையில் ஒத்தாசை, வேலைக்காரக் கணவர்களின் எண்ணிக்கை குறைவு. ஆணாதிக்கக் கணவர்களில் சிலர் மனைவிகளைவிடவும் குறைந்த பொருளீட்டுபவர்களாகவும், முற்றிலும் வேலையில்லாதோராகவும், குடிகாரர்களாகவும், குடும்பப் பொறுப்பற்றவர்களாகவும் இருந்தாலும்கூட மனைவிகள் அவர்களை ஏற்கின்றனர்.
தன்னை மனுஷியாகவே மதிக்க மறுப்பதாலும், அவளைப் புரிந்துகொள்ளத் தவறுவதாலும் மன உளைச்சலுக்கு ஆளாகின்ற மனைவிகள் ஆணாதிக்கக் கணவர்களிடம் இருந்து அந்நியப்படுகின்றனர். குடும்பத்தின் ஆணாதிக்கச் சூழலானது பெண்களின் பொருளாதாரத்தைச் சுரண்டுகிறது; உளவியல், உடலியல் வன்முறைகளை ஏவுகிறது. குடும்பமானது பாதுகாப்பான புகலிடம் என்கிற நிலைமாறி, அது ஊறு விளைவிப்பதாக அவள் உணர்கிறாள். இறுதியில், காதல் முற்றிலும் அழிந்தொழிகிறது.
முதலாளித்துவ அரசியல் பொருளாதாரமானது கணவர்களின் பொறுப்புகளையும் மனைவிகள் சுமக்கும் நிலையை உருவாக்கியுள்ளது. குடும்பச் சுமையைத் தானும் தாங்கிக்கொள்ள வேண்டுமென்று கணவர்கள் தாமாகவே முன்வந்தால் மனைவிகளுக்கும் காதலிக்கும் சூழல் உருவாகும்.
அது நிகழ்வதற்குள் மனைவி, கணவனுக்கிடையேயான காதலானது உளவியல் நிலையில் கண்ணாடி போல் நொறுங்கி ஒருபோதும் பொருத்த இயலாத நிலைக்கு நகர்கிறது. குடும்பத்தில் காதல் கானலாக உருமாறுவதால் நிழலில் காதலைக் கொண்டாடுகிறோம். குடும்பத்தின் ஆணாதிக்கச் சூழல் சமத்துவம் ஆகாத வரையில், காதல் கானலாகவே நீடிக்கும்.
